माणसं माणसांच्या
मनापर्यंत तर पोहचतात,
पण मनाच्या बंद खोलीची
कवाडं मात्र बंदच राहतात....
माणसं भासतातही जवळची,
काही असतातही जीवाची,
पण काही युध्दाची रणांगणेच
मायावी असतात...
सर्वांना दिसत तर नाहीतच
पण भासतही नाहीत....
माणसं माणसांपर्यंत
पोहचतच नाहीत,
असं माणसंच माणसांना
म्हणत राहतात...
जगण्याच्या सरीतेवर
गरजेचा सांकव जोडत राहतात...
या सांकवाचं आयुष्य
ठरतं सरीतेच्या प्रवाहावर,
प्रवाहाच्या वेगावर,
लाटांच्या तीव्रतेवर,
अन् तीव्रतेच्या प्रतिकारावर.....
यात काही साकव प्रवाहाच्या
शेवटापर्यंत टिकतात,
काही ओंडक्यासवे सागरास मिळतात...
दरम्यान माणसं ओळखीचे तर खूप दिसतात,
पल्याडच्या पैलतीरावरून बळेच हसतात,
आपण हसणं पाहायचं,
ओंडकी गोळा करत-करत
पैलतीराकडे निघायचं....
दरम्यान सुर्य तिरप्या किरणांनी
डोकावूं पाहिल,
त्याला अर्ध्य वाहून घ्यायचं,
पुन्हा कधी भेटेल न भेटेल
हे त्यासच ठावूक म्हणून
आपण आपलं ओझं
त्याच्यावर सोपवायचं....
सरितेच्या काठावरची
फुलांची मायावी आरास पाहायची,
सोनेरी किरणांनी लकाकणारी
दवबिंदू डोळ्यात साठवायची,
अन् दवबिंदूसम असणारं
हे मायावी आयुष्य
त्याच्याच चरणाशी विलीन करून
निरोपाचा अर्ध्य वाहून घ्यायचं,
सांकव पूर्ण होईल न होईल,
हे आता न पहायचं ....!!
#सांकव #जगणं❣️
#जिंदगी_का_फंडा🍃
No comments:
Post a Comment